Dewar's White Label Ουίσκι [700ml]

 

Από Ουίσκι, Σκωτσέζικα και Αμερικάνικα. Έχω πιει ως σήμερα (Τετάρτη, 15 Φεβρουαρίου 2023) με σειρά κατανάλωσης από την παλαιότερη στην νεώτερη, τα εξής:

 

1.   The Famous Grouse (αξιολόγησή μου αυτού του πιοτού υπάρχει στο skroutz.gr)

2.   Dimple

3.   Jack Daniel’s Old No. 7 (αξιολόγησή μου αυτού του ποτού υπάρχει στο skroutz.gr)

4.   Teacher's, Highland Cream (αξιολόγησή μου αυτού του πιόματος υπάρχει στο skroutz.gr)

5.   Jack Daniel’s Gentleman Jack (αξιολόγησή μου αυτού του ποτού υπάρχει στο skroutz.gr)

6.   Buffalo Trace (αξιολόγησή μου αυτού του ποτού υπάρχει στο skroutz.gr)

7.             Haig Gold Label

8.   Dewar’s White Label

9.   Jim Beam White Label

 

Το Dewar's White Label, είναι ένα, απλό στη γεύση και στη μυρωδιά, ουίσκι. Το άρωμά του δεν μου άρεσε. Όταν το μύρισα από το μπουκάλι, ανοίγοντάς το.

 

Ακόμα και πολύ έμπειροι δοκιμαστές ουίσκι. Όπως ο Γερμανός, Horst Luening στο κανάλι του στο YouTube [whisky.com].  Καθώς και ο γιος του, επίσης δοκιμαστής, Ben Luening. Τους οποίους, παρακολουθώ, εδώ και αρκετό καιρό, μετά μανίας!

 

Λοιπόν ο κύριος Λούνινγκ είπε ότι ναι μεν, το Dewar’s White Label φέρει τις περισσότερες διακρίσεις – μετάλλια. Είναι δηλαδή πολυβραβευμένο.

 

Αλλά, αυτό δεν συμβαίνει, λόγω της καθαρής ποιότητας, γεύσης ή αρώματος, του πιοτού αυτού. Αλλά, πολύ απλά, διότι έχει κάνει τόσο πολύ πλούσιο, το Ηνωμένο Βασίλειο.

 

Άλλωστε, είναι το πρώτο σε πωλήσεις Blended Whisky, στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής [USA].

 

Επιτρέψτε μου, να εκφράσω, την άποψή μου. Αν κάτι είναι πολύ εμπορικό. Δεν σημαίνει, αυτομάτως, ότι έχει, και την κορυφαία ποιότητα, σε σχέση με ανταγωνιστικά προϊόντα.

 

Λοιπόν, γεύτηκα και οσμίστηκα πολύ προσεκτικά αυτό το ουίσκι. Σκέτο, χωρίς πάγο ή νερό.

 

Το μόνο, που μπόρεσα να αντιληφθώ, από γεύση. Είναι μία πικρίλα. Αναμεμειγμένη με αρκετή δόση γλυκύτητας. Δεν έχει γεύση ξύλου – βαρελιού. Ή κάποια άλλη δοκιμή. Πέρα από ίσως λίγη βανίλια. Καπνό δεν μού έβγαλε καθόλου. Προς απογοήτευσή μου.

 

Αυτή η διακριτή πίκρα. Είναι αποτέλεσμα, της τσιγκούνικης τακτικής των Σκωτσέζων. Να επαναχρησιμοποιούν, το ίδιο βαρέλι ωρίμανσης, πολλές φορές, ξανά και ξανά.

 

Γενικά, αν και δεν έχω δοκιμάσει ακόμα, κανένα single malt whisky, από τη Σκωτία. Από τα blended whisky, που έχω πιει ως τώρα. Μόνο το Teacher’s, κατάφερε να με εντυπωσιάσει.

 

Εντούτοις, οφείλω να ομολογήσω. Ότι το Dewar’s White Label, μού άρεσε περισσότερο, από το Famous Grouse. Τα 2 αυτά ουίσκι έχουν, πάνω – κάτω την ίδια τιμή, στα σούπερ μάρκετ.

 

Δεν κρύβω, ότι είμαι λάτρης, του Αμερικάνικου ουίσκι. Το οποίο είναι, σημαντικά φθηνότερο, από τα Σκωτσέζικα, single malt. Και, γευστικά, ανώτερο, από όλα τα blended Σκωτσέζικα.

 

Το μπουκάλι είναι ψιλόλιγνο, επαρκώς προσεγμένο. Αλλά δεν ξεχωρίζει και τόσο. Όπως αυτό του Teacher’s, για παράδειγμα.

 

Το Dewar’s White Label έχει βιδωτό καπάκι και βαλβίδα ασφαλείας. Και τα 2 αυτά τα προτιμώ. Επειδή, το βιδωτό καπάκι, είναι πιο γερό, σε βάθος χρόνου, σε σύγκριση με τον απλό φελλό. Και η βαλβίδα ασφαλείας, επιτρέπει την πιο μετρημένη και ακριβείας, πόση.

 

Καταληκτικά λοιπόν. Το Dewar’s White Label είναι ένα ουίσκι, ακριβό, για την καλούτσικη γεύση, και την οσμή, που αυτό προσφέρει. Δεν μπορεί να ανταγωνιστεί, πολλά, ακόμα και φθηνότερα, ή παρόμοιας τιμής, ουίσκι.

 

Όπως το Teacher’s ή ακόμα περισσότερο το κλασικό, θαυμάσιο, Jack Daniel’s Old No.7. Δεν θα το ξαναδοκίμαζα.

 

 

Θετικά

 

·         Είναι ένα παλαιό και δοκιμασμένο ουίσκι

·         Είναι πρώτο σε πωλήσεις, στην κατηγορία του, στις Η.Π.Α.

·         Έχει βιδωτό καπάκι και βαλβίδα ασφαλείας

 

 

Αρνητικά

 

·         Τσιμπημένη τιμή, για την συνολική, αξία του

·         Είναι πικρό, στη γεύση

·         Αδιάφορη η οσμή του